Een maand ongeveer liep ik als een kieken zonder kop van het ene naar het andere. Starten in een nieuwe job, naar de notaris snellen na de eerste werkdag voor de akte van ons huis, verhuis dozen bijeen verzamelen, dozen vullen, nieuw huis klaarstomen, verf kiezen, gordijnen kopen, lampen zoeken in de winkel, m'n best doen op m'n nieuwe job, af en toe toch proberen een beetje tijd door te brengen met Lore, verhuizen, oude huis in orde brengen, nog steeds m'n best doen op het werk. In die maand waren de bezoekjes naar mama heel miniem en eerder routineus. Gisteren eindelijk nog eens een moeder-dochter avondje gehad met de beste mama ter wereld. Na die maand mezelf af te zonderen van de hele situatie kwam het allemaal weer op me af. Het besef van hoe mijn nieuwe mama nu is en hoe ze nooit meer mijn oude mama gaat worden. Het besef dat het ongeveer acht maanden geleden is dat ik met haar een gesprek had en dat ze een doodnormaal leven had van gaan werken, vrije tijd en gezin. Het besef dat ze veel gelukkiger zou moeten zijn met haar kleinkinderen en dat ze er veel meer van zou moeten kunnen genieten. Het besef kwam terug.
Is het iets dat ik ooit ten volle ga kunnen aanvaarden? Ik denk het niet. Ik denk dat het een immens grote kras op m'n ziel is die nooit meer volledig zal helen.
