In de voorbije maand veranderde mijn leven op vele vlakken. Dat kan je zien aan mijn sleutelbossen die ik overal meedraag.
Eerst en vooral is de fietssleutelbos. Hoe meer fietsen er gestolen worden hoe omvangrijker die werd. De oude sleutels blijven erbij, ook al zijn die in principe onbruikbaar geworden. Ik heb helemaal geen fiets of fietsslot meer voor die sleutels, maar de veel te grote sleutelbos is tegelijk ook een dagelijkse reminder voor mezelf die zegt: “Sluit je fiets goed. Voor je het weet ben je hem weer kwijt. Hoe leuk is het niet dat je dat allemaal met een fiets kan doen en niet moet wandelen!”
Aan mijn ‘gewone’ sleutelbos is er ook veel veranderd. Ik had eerst drie sleutels: één van de auto, één van thuis en één van mijn werk. Op eenendertig mei kon ik daar eentje van wegnemen, en gaf ik mijn sleutel af na mijn laatste werkdag. Vanaf dat moment hield ik een heerlijk lichte sleutelbos over. En neen, ik heb het niet over het gewicht van de sleutel, maar wel over het gewicht van het werk.
De heerlijk lichte sleutelbos kon niet blijven duren, en vandaag kwamen er uit een zeer onverwachte hoek twee nieuwe sleutels bij. Daar stond ze plots met twee sleutels in haar hand: “Alstublieft. Mijn reserve sleutels. Voor jou.” Daar hangen ze nu te pronken, want ze zijn toch echt meer dan dat beetje ijzer. ze zeggen tegen mij: “This is getting serious”. En wil je eens wat weten? Ik vind dat eigenlijk best wel leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten