Een baby op komst. Er is toch geen leuker moment in je leven
dan dat. Je leeft op een roze wolk, met je hoofd helemaal in babysfeer.
Heerlijk! Tot de roze wolk genadeloos opzij geduwd wordt door een donkergrijze
wolk. Het is gek om mijn meest favoriete moment te beleven in combinatie met
het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Aan de ene kant het verlangen naar de
baby, de blijdschap rond de zwangerschap waar ik al minstens 20 jaar naar
uitkeek. En aan de andere kant… Je weet wel.
Ik val van het ene uiterste in het andere. We kijken op een rustig
moment naar geboortekaartjes op internet, en fantaseren over ons kindje en over
ons gelukzalig gezinsleven dat er aan komt. Voor mij is dat het ultieme geluk.
Of we gaan shoppen en we schuimen alle baby afdelingen af om te kijken naar de
schattigheid van de babykleertjes. Maar plots is het tijd om snel te
vertrekken. We gaan naar het ziekenhuis. Op bezoek naar mama. Voor de zoveelste
keer. Het is elke keer enorm beangstigend om in het ziekenhuis te zijn. Hoe zal
ze vandaag zijn? Voelt ze zich wel goed? Heeft ze niet teveel pijn? Daar is die
donkere wolk weer.
Het is moeilijk om goed te verlangen naar een baby in een
situatie als deze. De donkere wolk stootte me zonder boe of ba van de roze wolk
af. Geen roze wolk meer. Enkel het donkere, het zwarte, het slechte. Met veel
moeite klauterde ik toch terug de roze wolk op, maar echt roze is die niet
meer. De donkere wolk liet toch z’n sporen na en maakte de roze wolk minder
roze dan hij zou moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten