Vorige week toonde Koppen een verhaal van twee mannen die samen een kindje willen krijgen. Mij lijkt het perfect mogelijk dat twee papa’s een kindje opvoeden, maar dat is buiten de Belgische wetgeving gerekend. En zolang de regering op zich laat wachten, moeten deze vaders ook maar wachten.
“Er moet iets veranderen, het is ONZE toekomst”. Dat zijn de woorden waardoor ik besefte waar ik op een dag aan toe zal zijn.
Is het ook mijn toekomst om tegen de overheid te moeten vechten om een kind te mogen hebben? Is het mijn toekomst om beter geen kinderen te krijgen omdat het ‘niet normaal’ is om twee mama’s te hebben in plaats van een mama en een papa? Is het mijn toekomst om testen en procedures te moeten doorlopen vooraleer ik toestemming krijg om moeder te worden? Is het mijn toekomst om me steeds te moeten verantwoorden en bewijzen omdat ik niet in het traditionele plaatje pas?
Ik kan het niet helpen, maar mijn werk speelt ook een rol in dit verhaal. Ik zit op de eerste rij om te zien hoe kinderen in een voorziening geplaatst worden, omdat ouders de zorg niet op zich kunnen nemen. Zou ik dan wel voor deze kinderen mogen zorgen, maar als het om eigen kinderen gaat, een test moeten afleggen? Zou ik dan gecheckt en gedubbelcheckt moeten worden om zeker te zijn of ik wel zal voldoen als moeder? En waarom, oh waarom, gebeurt dit enkel bij mensen die de pech hebben die niet op de natuurlijke manier kinderen kunnen krijgen? Waarom worden deze mensen zo lang opgevolgd om zeker te zijn dat zij (of wij) voldoende capaciteiten en draagkracht hebben om een kind op te voeden? Dat vraag ik me vaak af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten