Mannenlogica

Papa wil zijn werkkledij wassen, maar is het niet gewoon te moeten werken met de wasmachine. Hij vraagt raad aan de vrouw des huizes.

Papa: “Mogen daar vesten ook bij?”

Mama: “Welke vesten?”

Papa: “Vuile vesten”.

Poppen en schoenen

Toen ik zes was, wilde ik heel graag een pop krijgen van Sinterklaas. Niet zomaar een pop, want zelfs als zesjarige snotneus was ik al heel kieskeurig. Ik wilde een baby born, een pop die kon eten, drinken, wenen, pipi en kaka doen… Van mama moest ik dat zelf vragen aan de échte Sint. Dat was dik tegen mijn gedacht. Mijn vaste bloglezers weten ondertussen wel dat ik het niet zo voor die man heb. De motivatie was echter groot en ik zette even mijn angst opzij, zodat ik aan de Sint kon vragen wat ik zo graag wou. Flink meisje ben ik. Mama zei erna wel dat ze dacht dat ik dat niet zou krijgen. Beïnvloedbaar meisje ben ik. Ik hoopte, maar ik vreesde.

Toen was de dag er… De chocolade lag er, net als de mandarijntjes en de picknickjes. Wat broer en zus kregen weet ik niet meer. Maar wat ik kreeg, dat weet en heb ik nog steeds. Ik kreeg wèl een baby born. Luid roepend schopte ik mama uit het bed: “Ik heb wel een baby born gekregen! Ik heb wel een baby born gekregen!” Blij meisje was ik omdat mama verkeerd was geweest.

Deze pop was en is mijn kindje, ook al had ik er tientallen andere. Deze ene is en blijft mijn echte pop. Nu woont ze in mijn kast, in een stoeltje.

 

Deze week moest ik mijn kast opruimen. Mama wist dat en is stiekem in mijn kast gaan kijken. Toen zag ze de pop zitten en moest ze denken aan toen ik een klein meisje was, en dat vond ze leuk.

Poppen en schoenen? Ja, schoenen. De kast is heel netjes nu, maar er is geen plaats meer voor een pop. De schoenen hebben haar plaats ingenomen. Ik vertelde aan mama dat ik nog niet wist waar ik de pop moest doen. Toen werd ze boos. Ze zei dat de schoenen maar uit de kast moeten, dat de pop bij mij hoort, dat de pop bij mij moet blijven. Ik vond het gek dat mama zoveel belang hechtte aan de pop. Maar stiekem vond ik het ook een beetje leuk, want zo ben ik niet de enige die een plastiek kindje absoluut niet weg kan doen.

Plastiek kindje of niet… Ik ben 22 en dan moet een meisje schoenen in haar kast hebben, en geen poppen.

Een weekend uit het leven van...

Neuspiercing laten zetten. Warme chocolademelk drinken en een spelletje spelen met het vrouwtje. Verjaardag vieren van een toffe madam, waar ik dan nog een kus van kreeg! Aanwezig zijn op de vergadering van de jeugdraad. Naar de Chiro gaan. Zwemmen met de Chiro. Pas laat thuiskomen, snel eten, snel dutje en snel douchen. Werkvaliesje omtoveren in weekendvaliesje. Treinen naar Gent. Verbaasd toekijken dat iemand zijn lijntje snuift in de trein, daar dan graag veel aandacht bij zou krijgen en dus maar veel met zijn hoofd schudt. Niet op mijn gemak zitten in de trein met zó’n mensen, maar toch voornemen nummer twee volbrengen. Op zoek zijn naar de Winterstraat, maar ondertussen toch ook de Lentestraat, de Zomerstraat en de Herfststraat gezien hebben. Een gek leuk feestje in Gent. Een oude bekende terugzien en stomverbaasd zijn over hoeveel die nog weet, en hoe weinig ik nog weet van toen. Mensen ontmoeten en lachen met de verbazing in hun ogen en hun mond die openvalt als ze me zien. De vogeltjes horen fluiten op weg naar een geleend bed. Opstaan en blij zijn. Verder treinen naar Antwerpen. Niemand zien snuiven op de trein. Vlaggetjes ophangen in een lege woonkamer. De kamer zien volstromen met vrienden van mijn zus. Samen gepropt in de hoek van de woonkamer wachten tot ze binnenkomt. Niet mogen giechelen, en net wel veel willen giechelen omdat het zo spannend is. Lachen met de verbazing op haar gezicht, omdat haar huis plots vol mensen staat. Lachen, en praten en veel taart eten. Geen pita eten wegens te veel taart naar binnen gewerkt, maar toch niet Ramadannen. Tegen beter weten in toch pas de laatste trein naar huis nemen, omdat het er zo leuk is. Genieten tot de laatste seconde, en zelfs de treinrit naar huis gezellig vinden omdat het gezelschap zo fantastisch is.

Is dit mijn toekomst?

Vorige week toonde Koppen een verhaal van twee mannen die samen een kindje willen krijgen. Mij lijkt het perfect mogelijk dat twee papa’s een kindje opvoeden, maar dat is buiten de Belgische wetgeving gerekend. En zolang de regering op zich laat wachten, moeten deze vaders ook maar wachten.

“Er moet iets veranderen, het is ONZE toekomst”. Dat zijn de woorden waardoor ik besefte waar ik op een dag aan toe zal zijn.

Is het ook mijn toekomst om tegen de overheid te moeten vechten om een kind te mogen hebben? Is het mijn toekomst om beter geen kinderen te krijgen omdat het ‘niet normaal’ is om twee mama’s te hebben in plaats van een mama en een papa? Is het mijn toekomst om testen en procedures te moeten doorlopen vooraleer ik toestemming krijg om moeder te worden? Is het mijn toekomst om me steeds te moeten verantwoorden en bewijzen omdat ik niet in het traditionele plaatje pas?

Ik kan het niet helpen, maar mijn werk speelt ook een rol in dit verhaal. Ik zit op de eerste rij om te zien hoe kinderen in een voorziening geplaatst worden, omdat ouders de zorg niet op zich kunnen nemen. Zou ik dan wel voor deze kinderen mogen zorgen, maar als het om eigen kinderen gaat, een test moeten afleggen? Zou ik dan gecheckt en gedubbelcheckt moeten worden om zeker te zijn of ik wel zal voldoen als moeder? En waarom, oh waarom, gebeurt dit enkel bij mensen die de pech hebben die niet op de natuurlijke manier kinderen kunnen krijgen? Waarom worden deze mensen zo lang opgevolgd om zeker te zijn dat zij (of wij) voldoende capaciteiten en draagkracht hebben om een kind op te voeden? Dat vraag ik me vaak af.