Mijn dankbaarheid voor het leven is niet in woorden te
omschrijven. Mijn liefde voor mijn moeder is ook niet in woorden te
omschrijven. Maar iedereen kan het wel begrijpen, denk ik. Bedenk maar eens dat
je plots je moeder verliest, zonder waarschuwing, zonder aankondiging. De ene
dag doet ze nog een banaal herstellingswerkje voor je, en de andere dag is het
voorbij. Maar wat als het niet helemaal voorbij is? Je krijgt een tweede kans,
en je kan daardoor je mama nog bij je houden. Ook al is ze dan niet meer zoals
ze was, toch ben je zo ongelofelijk dankbaar voor haar aanwezigheid, voor haar
bestaan.
Als ik nu naar mijn moeder kijk en zie wat ze nu al bereikt
heeft, vind ik haar onwaarschijnlijk sterk. De dokters waren vreselijk
negatief. Het was nooit zeker of ze nog zou kunnen praten met ons. Lezen en
schrijven was iets wat ze heel waarschijnlijk nooit meer zou kunnen. Maar
ondertussen leest ze, en dat doet ze zelfs heel vlot.
Als ik nu denk aan de eerste dagen dat mijn moeder in het
ziekenhuis was, aan wat de dokters ons vertelden en aan wat wij toen dachten,
kan ik niet anders dan dankbaar zijn om de beslissing die we toen maakten. We
gaven onze moeder het leven, en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Als we
toen de verkeerde beslissing hadden gemaakt, was ze er nu niet meer. Dan was ik
een dochter zonder mama. Elk momentje met mijn moeder ben ik dankbaar dat ze er
nog is, dat ze voor ons vecht. Elke kleine glimlach betekent nu de wereld voor
me. Alles wat we nu nog krijgen is een geschenk. Dit zijn momentjes die ook niet meer konden bestaan, en daarom zijn ze me zo dierbaar.
