zondag 24 juli 2011

Bivak! Mijn voorkamp

Mijn eerste echte grote bivak met de Chiro is EIN-DE-LIJK  begonnen (zo’n zeventien jaar te laat). Jammergenoeg zit daar een tussenpauze in om te gaan werken, maar het voordeel daarvan is dat ik tijd heb om snel wat te bloggen. Want er valt al veel te bloggen, en dat over amper twee dagjes.

Het begon met de treinrit, die iets minder vlot verliep dan gedacht. We namen de trein naar Berchem en stapten daar over naar de trein naar Turnhout, of was het nu Tielen? Dat dachten we toch! We zaten op de verkeerde trein, en de conducteur had al zoveel werk gehad, dat ze pas bij ons was toen we al in Olen waren! Daar stonden we dan. In Olen. Midden in de nacht. Met geen treinen meer. Gelukkig kon Karel(tje) ons komen halen en waren we gered. Wat een avontuur. Het cafeetje in Olen was veruit het lelijkste café dat ik ooit gezien had, en daar bovenop waren het nog eens wetsovertreders ook!

Dag één. We maakten een ferme materiaalhoek, we bouwden aan het decor, we oefenen het kampdansje, we bouwden  aan het decor, we waren stout en we bouwden aan het decor. De materiaalhoek is hoe ik ze graag heb: gestructureerd (neuroot!).

Het dansje oefenen vond ik eigenlijk het moeilijkste van heel de dag, want ik kan eigenlijk niet dansen en ik kan al zeker geen pasjes onthouden. Maar het dansje is eigenlijk wel leuk en schattig. Mijn lievelingszinnetje van heel het liedje is: "Je voelt je een wilde indiaan". 't Is maar een weetje hé.


Het leukste was het decor bouwen. Sjorren kan ik niet, hoewel ik dat een klein jaar geleden wel leerde. Maar knutselen, dat kan ik als de beste! Ik bouwde een totempaal, en schilderde die samen met Joke en Yasmine in de mooiste kleuren. En ik ben nog steeds onder de indruk als ik naar de totempaal kijk, maar dat is grotendeels te danken aan de tekentalenten van Joke. Dan sjorden Karel, Koen, An en Yasmine de tipi's, en ik hielp de grote tipi bestoffen en bevloeren. Ja, dat is het ongeveer. Veel valt daar niet over te vertellen, maar het was wel een ferm werkje. Als pauze hielp ik patatjes schillen, en toen dat klaar was, knutselde ik mijn indianenkleedje. Het was eerst een afschuwelijk bruin kleed dat ik kocht in de kringwinkel, maar na er de schaar in te zetten, was het een heel leuk indianenkleedje.

Nacht twee. Iedereen ging VROEG slapen, of toch de leiders die achterbleven. Want de helft van de leiding was die middag vertrokken om thuis te gaan slapen en 's anderendaags vroeg de trein te nemen met de kindjes. Ik wilde niet vroeg slapen, want ik was helemaal niet moe. Ik wilde op avontuur in het bos. En dat deden we. 'We' zijn hier de kokjes en ikzelve. Avontuur in het bos en in de nacht. De dag erna vertelden ze me dat ze nog eens 's nachts op avontuur willen, om nog meer grapjes uit te halen. En mijn plan is om daaraan mee te doen. Dat is het plan! Niet meer en niet minder.

Dag twee. We hadden nog een voormiddagje om de bivakplaats volledig kinderklaar te maken. De tijd begon te dringen, want de Chirowietjes waren ondertussen al op weg richting Kasterlee. Maar wij hadden nog duizend en één dingen te doen. Het decor moest nog afgewerkt worden, en dat was ook deze keer nog een hele berg werk dat we moesten verzetten. De grote tipi had nog maar twee muren, en daar moest nog een derde bijkomen, de tipi kreeg nog een vloer, de kleine tipi's kregen ook hun stof, het kamvuur werd functioneel, de indianenwas werd opgehangen, en de totempaal werd in het indianendorp gezet.


Toen dat allemaal klaar was, snelde ik naar binnen om daar alles op te ruimen en de banken ietwat deftig te zetten, want het was tijd. Er was zelfs geen tijd meer om te eten. We namen een stukje brood en een schelleke hesp mee, en stapten naar de ingang van het domein, door de regen. Gelukkig waren wij daar eerder dan de groep, want we moesten nog vanalles op internet opzoeken. Toen we op de computer aan het kijken waren, moesten we zelfs niet naar buiten kijken om te zien of de Chiro daar was of niet. Je kon er niet omheen. Iedereen heeft het gehoord dat DE CHIRO er was. Na een snelle lunchpauze trokken we met de groep verder naar het paviljoen, maar onderweg werden we opgehouden door Jarne, die zijn rugzak vergeten was aan de ingang. Blijkbaar was hij ook al zijn pet vergeten op de trein. Derde keer is trakteren! Aan dat tempo gaat hij veel mogen trakteren.


Hier eindigt mijn verhaal, voorlopig dan toch. De Chirowietjes traden binnen in ons nederig paviljoentje, en toen was het voor mij tijd om te vertrekken richting Oostende.

TO BE CONTINUED...


donderdag 21 juli 2011

Bivakdraaiboeken

Het is een beetje als een thesis. Je hebt er maanden werk aan. Je lay-out begint op het laatste moment te flippen en enorm vervelend te doen. Het is veel printwerk. En eens je het op papier en in een bundeltje hebt, is het leuk om er gewoon in te bladeren en het te bewonderen. “Dit heb ik gemaakt” denken en trots mogen zijn.

Het grote verschil is dat de verdediging van een thesis bijlange niet zo leuk is als die van een bivakdraaiboek. De verdediging van een bivakdraaiboek is kweetnieoe de max!




De volgende tien dagen zullen er alvast geen berichten op mijn blog verschijnen, maar jullie kunnen ons bivak-reilen en zeilen wel volgen op deze link

vrijdag 15 juli 2011

Het leven van een spons

Ik ben een spons. Een spons die alle frustraties en andere slechte gevoelens van anderen in zich opneemt. Ik slik en slik en slik. Tot de spons vol is. Tot het tijd is om eens uit te wringen. Die momenten zijn niet lief. Op die momenten zie ik geen enkel lichtpunt meer en wordt het dragen van al die zaken zo zwaar dat ik er geen zin meer in heb. In niets. Maar tot dat moment blijf ik slikken en slikken en slikken.

Ik denk dat de spons bijna vol is.

woensdag 13 juli 2011

Merkwaardige ontdekking

Vandaag ontdekte ik de echte Ligusterlaan. Dat verdient toch echt wel een plaatsje op mijn blog. Dat maak je ook niet elke dag mee hé. Ik reed er met mijn niet-vliegende auto door en zag dat het echt een dreuzelige dreuzelstraat is. 

maandag 11 juli 2011

Dingen waar ik een hekel aan heb

-         Mensen die zeggen: “Ik ben geen racist hoor, maar…”
-         Mensen die zeggen dat ze het leuk vinden als je een lief hebt, ook al is dat een meisje, maar die eigenlijk helemaal niet openstaan voor holebi’s.
-         Mensen die denken dat ze inspraak hebben in je privé-leven en dat ze beslissingen mogen maken voor je.
-         Niet naar de dubbele Harry Potter film kunnen gaan.
-         De kerstboom opruimen.
-         Jaloerse mensen.
-         Een coming out, en nog meer als die verplicht zijn.
-         Verslavingen waar ik niet van afraak.
-         Oorbellen verliezen.

Waarom maak ik eigenlijk een hekel-blog? Omdat ik stomverbaasd was toen mijn mailbox zich vulde met allerlei vreemde boodschappen. Het is niet aan anderen om te beslissen hoe, wanneer en bij wie ik mij out. Het is nog minder aan anderen om te beslissen dat ik mij niet mag outen, dat ik eeuwig en altijd in de kast moet blijven, omdat dat hun reputatie kan schaden. Zo’n mensen bestaan dus echt nog altijd en daar heb ik een hekel aan.

woensdag 6 juli 2011

Een nieuw begin

Het is nu al een week dat ik met trots kan zeggen dat ik opvoedster ben. Geen werkloze opvoedster, maar gewoonweg ‘opvoedster’. Mijn nieuwe job is een nieuw begin. De eerste dagen stonden mijn oren te flapperen en stond ik de helft van de tijd met mijn mond open van verbazing. Verbazing omdat ik als opvoedster zoveel zelf mag kiezen en beslissen. Verbazing omdat mijn nieuw werk in de verste verte niet lijkt op mijn vorig. Mag dat? Doen jullie dat? Wauw!

Of om het met papa zijn woorden te zeggen: “Alli gow, ’t is dus nie zo kinderachtig gelik kleine dennen”.

dinsdag 5 juli 2011

How not to raise your children

Toen ik in de trein zat, zat naast mij een jong gezin. Het kleine zusje schopte naar haar oudere broer. Het jongetje zei tegen zijn papa: “Ze stopt niet”. Waarop de papa zei: “Je bent een mietje. Je gaat vroeger naar je bed gaan hoor”.
Is het zo dat we jongens moeten leren dat ze niet mogen klagen, omdat ze daar anders gestraft voor worden? Is het zo dat we meisjes moeten leren dat ze jongens mogen slaan en schoppen, en dat die jongens daar maar moeten tegen kunnen.
Sommige ouders hé.