Ik heb in mijn korte opvoederscarriere al veel sollicitaties achter de rug. Over solliciteren vind je heel wat terug op internet, van hoe je je moet kleden tot hoe je op allerlei vragen moet antwoorden, van wat je moet meebrengen en wat je zeker niet mag meebrengen tot welke vragen op elk gesprek gesteld worden. Maar wat ze je op internet niet vertellen, is dat een sollicitatie ook voorspellende krachten heeft.
Mijn sollicitatie op zich geeft elke keer een beeld van hoe mijn job er zou uitzien. Dat was zo op mijn eerste job. Het was een kort en bondig gesprek, de beslissing dat ik weerhouden was werd tijdens het gesprek zelf genomen. De job zelf was ook kort en bondig, want na een interim van drie weken was het al voorbij.
Daarna ging ik op gesprek bij mijn toen toekomstige werkgever. Tijdens het gesprek moest ik eigenlijk bitter weinig zeggen. Het was de directeur die veel vertelde en ik die veel luisterde. En zo was het ook op het werk. Ik werd nooit gehoord, en het was de directeur die alle beslissingen nam. Achteraf gezien duurde mijn tijd op die werkplek véél te lang, net als het sollicitatiegesprek waar maar geen einde aan leek te komen.
Toen ik solliciteerde voor mijn huidige job kwam ik op de schriftelijke proef te laat en vond ik de weg niet. Toen ik naar het mondelinge deel mocht vond ik opnieuw de weg niet door wegenwerken, waardoor ik opnieuw bijna te laat kwam. En elke keer ik nu de kinderen moet brengen of halen van of naar een speelplein, een school, een hobby… verdwaal ik door de straten van Oostende en kom ik overal te laat. Gelukkig verliep de sollicitatie zelf heel vlot, en voelde ik me er op mijn plaats. Ja hoor, solliciteren is meer dan alleen de woorden die je zegt en de kleren die je aantrekt.
