Je weet dat je het ooit zal moeten doen, afscheid nemen van
moeder. Maar die ooit is het voorbije weekend heel concreet en heel dichtbij
gekomen. Mama heeft afscheid genomen van het leven en kiest voor de dood. Ze
kiest ervoor om het af te sluiten. In die keuze is ze heel sterk. Jooris vindt
haar moedig in haar keuze. Hij heeft gelijk. Mooie woorden van haar broer
waarmee hij haar vertelt dat hij het begrijpt en aanvaardt.
We zaten er allemaal bij, we zagen het allemaal, hoe ze zo
vastberaden haar naam neerschreef op het briefje waarop staat “Ik wil
euthanasie”. Geen van ons die haar wil tegenhouden. Nee, we aanvaarden haar
keuze en we begrijpen het. Maar het doet verdomme wel ontzettend veel pijn. Het
doet zo’n pijn je moeder zo bewust te zien kiezen voor het afscheid. Hoe sterk
moet je daar eigenlijk voor zijn? Zo bewust die keuze te maken om op te houden
met leven, en je kinderen achter te laten met zo’n groot verdriet. Hoe moet dat
voor haar voelen, om haar kinderen te zien huilen en rouwen om haar komend
sterven?
Als wij wenen, weent ze mee. Ons verdriet is haar verdriet.
Om haarzelf heeft ze geen verdriet meer, want zij heeft het afgesloten en wacht
nu op de laatste dag en het einde van haar pijn. Maar ons verdriet zien, dat
vindt ze wel erg. Dan moet ik ongelofelijk veel bewondering hebben voor mijn
moeder en de kracht van haar beslissing.
