Er zijn zo van die dagen dat het weer eens wat moeilijker is. Moeilijker om te aanvaarden dat het leven niet meer is zoals het was, en dat het ook nooit meer hetzelfde zal zijn.
28 juni is de dag van mijn geboorte. Mijn mama had de gewoonte om me elke 28 juni om 0 uur een smsje te sturen om te zeggen hoe fantastisch ze het vindt om al 23-24-25 jaar mijn mama te mogen zijn. Ze moest altijd de eerste zijn om me te feliciteren met mijn nieuwe leeftijd.
Dit jaar gebeurde er niets om 0 uur. Toch niet op mijn GSM. Er gebeurde wel iets in mij. Het besef kwam terug en daarmee ook het verdriet. Ik ben op het moment van dit schrijven precies 26 jaar, maar van mama hoor ik niets. Ik weet dat ze het wel zou willen doen. Maar ze kan het niet.
Ondertussen al heel wat felicitaties gekregen, maar geen van haar. Hoe erg zou ze het vinden dat al die mensen haar zo gemakkelijk voorbij steken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten