Sinterklaas

Vandaag is het vijf december. Ik kwam vanmiddag thuis van mijn werk, zette mijn werkvaliesje plus hoofdkussen in mijn kamer, ging op ’t gemak naar de living, zei dag tegen mama en zag plots een overdaad aan chocolade! Chocolade Sinterklazen vulden het plekje waar de Sint altijd zijn geschenkjes voor de Strubbels legt. Mijn reactie op het zien van het bezoek van de Sint blijft elk jaar hetzelfde: “SINTERKLAAS IS GEWEEST!!” roepen en blij zijn en kijken naar de chocolade die zo mooi uitgestald staat. Maar dit jaar hoorde ik in één oor een stille en toch luid genoege stem ongelovig zeggen: “Tweeëntwintig jaar”.

Slippertje

Op de radio hoorde je vandaag niets anders dan waarschuwingen voor autobestuurders, waaronder ik, die noodgedwongen de baan op moeten. Werken van thuis uit lukt nu eenmaal niet voor iedereen. De wegen lagen er spekglad bij, en toch werden ze bereden door talloze bestuurders die extra op hun hoede moesten zijn. Ik reed ook, en ik was ook heel voorzichtig. Ik maakte slippertjes in onze eigen straat om zes uur deze morgen, ik maakte een slippetje met de auto van het werk en hoopte tegelijk dat ik alstublieft niet tegen die dure geparkeerde wagen zou gletsen. Ik had geluk, de groene Ford-bus stopte op tijd. Al die slippertjes bleven bij een onschuldig slippertje. Met een beetje pech maakte ik toch een bluts in de auto, en dat dan nog zonder slippen. Vrouwen achter ’t stuur…

Sinterklaas op bezoek

De titel zegt het zelf al: Sinterklaas kwam op bezoek naar mijn werk vandaag. Het Sinterklaasfeest op mijn werk is niet zomaar een bezoek van de Sint. De kindjes moeten hun cadeautjes verdienen. Ze voeren elk jaar een show op voor de Sint. Dit jaar was het aan mij en drie collega’s om die show in elkaar te steken en op te voeren met de kinderen. De zenuwen die hiermee gepaard gingen, deden me denken aan mijn tijd in de middelbare school. Het waren zenuwen die ik vroeger ook had als ik iets voor de klas moest brengen. Gelukkig stond het deze keer niet op punten.

In mijn vorige post schreef ik over mijn traumatische Sintverleden, en nu wil ik daar graag op terug komen. Vandaag was ik tot mijn eigen grote verbazing helemaal niet bang van Sinterklaas en Zwarte Piet. Ik was zelf verkleed, en daardoor besefte ik des te meer dat zij ook maar twee mannen waren die verkleed waren en een rolletje speelden. Ik voelde me op gelijke voet.

Misschien moet ik me ook eens verkleden in een vogel en een rondje in de lucht vliegen.

Sintfobie

Elk jaar opnieuw viert een oude man zijn verjaardag. Alle kinderen mogen meevieren en krijgen geschenkjes en snoepjes omdat een oude man jarig is. Ik hou van de dag van zes december. De sfeer die daar rond hangt, vind ik bijna even leuk als de sfeer van Kerstmis. Ik hou van de nachtelijke bezoekjes van de Sint, van de briefjes die ik kreeg, van de snoepjes die hij bij mijn schoentje legde. Door dag in dag uit met kinderen te werken, kan ik ook nu nog genieten van de komst van de Sint. Het huis wordt verkleed voor de Sint, we maken tekeningen van Sinterklaas, de kindjes zetten hun pantoffel klaar bij het slapengaan, ze verkleden zich in Sinterklaas en Zwarte Piet, we kijken naar ‘Dag Sinterklaas’, de Sint komt ’s nachts snoepjes brengen. Dat is allemaal heel erg fijn.

Maar toch hou ik niet van Sinterklaas, en nog minder van Zwarte Piet. Toen ik een klein meisje was, mocht ik - zoals alle andere kinderen - de verjaardag van de Sint meevieren, en kreeg ik pakjes omdat iemand anders jarig was. De leukste vond ik de geschenkjes die Sint en Piet ’s nachts kwamen brengen, toen ik ver weg in dromenland was. Ik was altijd bang van Sinterklaas en Zwarte Piet. Ik ben dat nog steeds. Maar what the hell, ik zet mijn schoentje toch altijd!

Winteruur

Vroeger, toen ik een klein meisje was, vond ik het winter- en zomeruur enorm vervelend, maar ook een beetje leuk. Ik vond het spannend dat we in een welbepaalde nacht een uur meer of minder konden slapen, en zo hield ik me dan een heel weekend bezig met de gedachte aan dat uur extra of minder. Dat ging meestal zo: “Nu is het zo laat, normaal zou het zo laat zijn”. Dat klinkt voor iedereen wel herkenbaar.
Wat ik er niet leuk aan vond, zal ook voor iedereen herkenbaar klinken. Als kind had ik van het winter- en zomeruur een jetlaggevoel, of zo noem ik het toch. Op die dag was ik altijd van m’n melk en helemaal in de war met de tijd.

Nu ben ik een groot meisje en is dat anders. Ik vind het nog steeds leuk om een uur cadeau te krijgen, zeker als ik die zaterdagnacht veel plannen heb. Dan komt dat heel erg gelegen. Maar nadien heb ik geen jetlaggevoel meer.

Hoe dat komt, kan ik heel eenvoudig uitleggen. Sinds ik een groot meisje ben, is elke dag anders en is ook elke nacht anders. Soms slaap ik van vroeg tot vroeg, soms van laat tot vroeg, soms van vroeg tot laat, en vaak van laat tot laat. In mijn slaappatroon zit geen patroon meer. En daarom is het veranderen van het uur voor mij geen enkel probleem meer. Integendeel zelfs! Het is leuk om een uur erbij te krijgen in een werkvrij weekend. Ik zou dat uur vierentwintig keer opnieuw willen gebruiken, en er telkens iets anders mee doen. Bij alles wat ik de dag daarna doe, speelt de gedachte dat ik dat nu wel kan doen door dat uurtje erbij. En zo heb ik al veel uurtjes gekregen.

De ironie van een weekendje Center Parks

Elk jaar koop ik een bloemetje voor de strijd tegen kanker. Elk jaar komen ze deze aan huis verkopen. Het kost me niets van moeite. Deur opendoen, centjes betalen, bloemetje in ontvangst nemen, deur dicht. Dit jaar was het anders! Dit jaar deed ik net dat klein beetje meer voor de strijd tegen kanker. Ik nam de auto, ging vier dozen bloemetjes ophalen, reed ermee naar de winkel, en stond twee uur in de kou aan de ingang van de winkel om deze te verkopen. Dit jaar verkocht ik zelf bloemetjes, omdat ik dit jaar met de neus op de feiten gedrukt werd. Ik zag, voelde, beleefde het allemaal van wel heel erg dichtbij. Iets te dicht. Daardoor begrijp ik meer dan voorheen waar het bloemetjesgeld naar toe gaat, iets heel erg goed.

Na de bloemetjesverkoop mogen de vrijwilligers hun naam invullen op een kaartje, waarmee je een weekendje Center Parks kan winnen. Dat doe ik ook vaak, kaartjes invullen om iets te winnen. Maar ik heb nog nooit iets gewonnen. Deze keer was opnieuw anders! Ik won het weekendje Center Parks. En hoe ironisch is dat niet? Een weekendje weg winnen, na een moeilijke periode en door een moeilijke periode, en ideaal om weer op adem te komen.

Welkom

Voor ik hier verhaaltjes post, onder meer om Mevrouw de Aardbei te entertainen, heet ik u allen van harte welkom op mijn nieuwe, en tevens eerste blog.

Ik koos groen gras om in te huppelen op mijn blote voetjes. Boven de oneindige groene tuin hangt mijn pracht van een prinsesjeshemel. Elke dag huppel ik door het groene gras, genietend van mijn kroontje op mijn hoofd en van de prinsessenhemel die dezelfde kleur heeft als mijn jurkje. Dat moet ik doen, omdat ik een prinses ben. Af en toe laat ik een verhaaltje achter in het gras, en dan blijft die lieve Aardbei tevreden.