Bloggen over
deze week, het lijkt haast onmogelijk. Het is onmogelijk om alles neer te schrijven
op een blog. Er gebeurt veel en alles vliegt aan me voorbij. Plots woon ik
terug in Zuienkerke, samen met mijn zus, maar wel zonder onze mama. Onze mama!
Ik had nooit
gedacht dat we zo snel samen rond de tafel zouden zitten om met dokters te
spreken over mama. Mama heeft er een hekel aan dat dokters óver haar praten, en
niet tegen haar. Ze is baas over haar eigen lijf en moet dus altijd alles weten
van de dokters. Maar nu was het aan ons om te luisteren naar de dokter, en om
beslissingen te nemen. Een beslissing die makkelijk lijkt, maar het helemaal
niet is. Mama's leven redden met een operatie waarna ze kan revalideren naar
een hopelijk aanvaardbaar leven, of mama nu redden van alle pijn en direct haar
'laatste' wil respecteren? Maar we zijn nog veel te jong om onze mama zomaar op
te geven. Dus we grepen onze enige kans
om haar toch nog bij ons te houden. En ik weet zeker dat mama dat zal begrijpen
en het ons niet zal verwijten dat we het geprobeerd hebben, ook als blijkt dat
ze niet meer goed genoeg wordt. We weten dat ze dat niet wil, maar we weten ook
dat mama het zelf hartverscheurend vond om mama te worden en dan haar mama niet
te hebben. Ze was zo gelukkig dat zij er voor Sofie kon zijn toen zij mama
werd. Maar mama, ik heb jou ook nog nodig! Heel binnenkort zelfs. Ik wil mijn
mama erbij als ik mama word. Zonder mijn mama is die blije gebeurtenis ook een
trieste gebeurtenis. Dus mama, ik heb je nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten