Vandaag gingen Lore en ik naar de fietswinkel. Wat een
avontuur. Bij de fietswinkel had ik uiteraard mijn fiets nodig om daar iets op
te laten monteren. Met de fiets dus. En Lore. Aan de vochtigheid van mijn
kleren te zien, leek dat ritje geen 2 maar 10 km. Niets van. Angstzweet. Het
begon al met het dutje van Lore. Bijna drie uur lag ze in haar bedje vanmiddag.
Toen ze er -eindelijk- uit kwam, kon ik haar na haar fruitpap klaarmaken om mee
te gaan op de fiets. Hup Maxi-Cosi in en fiets op. En beginnen met trappen en
fietsen om zeker nog op tijd te komen. Hoe super ik het ook vind dat ik haar zo
klein al kan meenemen op de fiets, die babymee is blijkbaar echt niet bedoeld
voor gezellige fietsritjes. Door de bombastische Maxi-Cosi die je achteraan op
je fiets meeneemt, heb je zelf amper nog plaats op je zadel om te zitten. De
hele tijd schuiven en proberen comfortabel te zitten (niet gelukt trouwens), ’t
is al een eerste reden om het niet tof te vinden. Maar het verkeer ook. Bij
elke voorbijrijdende auto, of fiets kwam er een ongewilde ‘shit’ of ‘fuck’
stilletjes uit mijn mond gefloept. Zuchten en puffen!
De enige reden om Lore op de babymee mee te nemen op de
fiets is dus altijd een praktische reden. Ophalen of afzetten bij de crèche is
ideaal met de fiets, want daar passeer ik op weg van en naar het station. Heel
praktisch dus. Vandaag was ook een praktisch ritje: naar de fietswinkel om er
iets te laten monteren door professionelen. Je kan me dan geen ongelijk geven dat ik efkes vloekte toen ik daar voor
een gesloten deur stond. Gesloten op 1 en 2 januari, terug open op 5 januari.
Dan maar terug naar huis. Opnieuw heel wat zweten, zuchten
en schrikken van alles om me heen. Oef, eindelijk thuis. Ik was zo blij. Ik
stap van mijn fiets, draai me om en zie Lore in de Maxi-Cosi… SLAPEN! Na een
dut van drie uur was mevrouw terug in slaap gevallen. Gezelligheid troef
achteraan op de fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten